လူတို႔ရဲ႕ အသစ္ထြင္ႏိုင္စြမ္း......

ကဲဗ်ာ… ဟိုး ေဝးလံသီေခါင္လွတဲ့ ေတာင္ေပၚေဒသ ေတာႀကီး မ်က္မည္းတစ္ေနရာမွာ အမည္မသိ တိရစၦာန္တစ္ေကာင္ကို ေတြ႕ရတယ္လို႔ စိတ္ကူးၾကည့္လိုက္ၾကပါစို႔လား။ အဲဒီ့တိရစၦာန္က ေခြးရဲ႕ ေနရာကို အစားထိုး ဝင္ေရာက္လာမွာျဖစ္သလို ေၾကာင္တစ္ေကာင္လိုလည္း အိမ္ေမြး တိရစၦာန္အသစ္တစ္ေကာင္အေနနဲ႔ လူတို႔ၾကားမွာ တြင္က်ယ္လာမယ့္ သတၱဝါပါတဲ့ဗ်ား။
အဲဒီ့ တိရစၦာန္ရဲ႕ ပံုပန္းသဏၭာန္က ဘယ္လို ရွိမတဲ့လဲ။ ေခြးေနရာကိုေရာ၊ ေၾကာင္ေနရာကိုပါ အစားထိုးႏိုင္႐ံုမွ်မက အဲဒီ့ ေခြးေတြ၊ ေၾကာင္ေတြ ထက္ေတာင္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနေလမယ့္ သူ႔အသြင္အျပင္က ဘယ္လိုမ်ား ရွိေလမလဲဗ်ာ။ စာရြက္ေတြ ယူၿပီး ပံုဆြဲၾကည့္လိုက္ၾကပါစို႔လား။ ၿပီးေတာ့ ပံုမွာလည္း လိုတဲ့ မွတ္စုေလးေတြ ျဖည့္ၾကည့္ရေအာင္ဗ်ာ။ ဘာရယ္ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ အပ်င္းေျပ လုပ္ၾကည့္လိုက္တာေပါ့။
ဆြဲလိုက္တဲ့ ပံုက အေကာင္ေလးရဲ႕ အေမြးေတြက ရွဥ့္ကေလးေတြရဲ႕ အေမြးလို ခပ္တိုတိုနဲ႔ ခပ္ညိဳညိဳ၊ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ေလး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမယ္။ အေကာင္ေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာကလည္း က်ားေပါက္စေလးလို ႏႈတ္ခမ္းေမြးေလး ကားကားနဲ႔၊ ဖက္ခ်င္ေပြ႕ခ်င္စရာ ကိုယ္ခႏၶာကက်ျပန္ေတာ့လည္း ဝက္ဝံ ေပါက္စ ဝတတေလးလို လံုးလံုးေလး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမယ္။ အေရာင္ကက်ေတာ့ အျပာႏုႏုေလး၊ မိုးျပာေရာင္ေလး။ သူက ေခြးေတြ၊ ေၾကာင္ေတြလို ေတြ႕ကရာေနရာမွာလည္း အေပါ့အေလး မသြားဘူး။ အသံကက်ေတာ့လည္း ေၾကာင္သံနဲ႔ ဆင္သလိုလိုေလး။ အိမ္ေစာင့္ေခြးထက္ေတာင္မွ ကိုယ့္သခင္နဲ႔ မိသားစုကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးတတ္ေပမယ့္ ကေလးေတြနဲ႔က်ေတာ့လည္း ယုန္ေလးတစ္ေကာင္လို ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တတ္ျပန္တယ္။


သည္လို တိရစၦာန္အသစ္တစ္ေကာင္ကို စိတ္ကူးနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လက္ေတြ႕ စာရြက္ေပၚမွာ ခ်ဆြဲၾကည့္တဲ့အခါမွာေသာ္လည္းေကာင္း ဘယ္သူမဆို လုပ္မိေနျဖစ္ၾကမွာကေတာ့ ကိုယ္ သထားတဲ့ တိရစၦာန္ရဲ႕ ပံုပန္းသဏၭာန္ေတြ၊ အက်င့္စ႐ိုက္ေတြကို သိစိတ္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မသိစိတ္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ယူၿပီး ထည့္မိေနၾကမွာပါပဲ။
အဲဒါ မမွားပါဘူး။ မမွားဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူသားေတြဟာ ဖန္ဆင္းရွင္ေတြ၊ တန္ခိုးရွင္ေတြ မဟုတ္တာမို႔ ဘာမွ မရွိတာတစ္ခုကေန ဥံဳဖြ… ျဖစ္လာေစသတည္းဆိုၿပီး ဖန္တီးႏိုင္စြမ္း ရွိေနၾကသူေတြမွ မဟုတ္တာပဲေလ။
တစ္ခါက အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဖိႈ႔(ဒ္) ေမာ္ေတာ္ကားစက္႐ံုတစ္ခြင္ကို ျပဲျပဲစင္ေအာင္ သြားေရာက္ေလ့လာၾကည့္႐ႈခဲ့တဲ့ ဂုဏ္သေရရွိ ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီးတစ္ဦးက ၾကည့္လို႔အၿပီးမွာ ပိုင္ရွင္ ဟယ္နရီ ဖိႈ႔(ဒ္)ကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ “လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ေလာက္တုန္းက လက္ဗလာ၊ ေျခဗလာနဲ႔ ဘာဆို ဘာမွ မရွိတဲ့သူ တစ္ေယာက္က ဒါေတြအားလံုးကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ရယူထြန္းေပါက္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို မျဖစ္ႏိုင္တာတစ္ခုကို ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ယူထားတာပါပဲဗ်ာ”တဲ့။ သူက ဖိႈ႔(ဒ္)ကို တကယ့္ကို ၾကည္ညိဳၿပီး ေျပာလိုက္တဲ့ စကားပါ။
ဖိႈ႔(ဒ္) ျပန္ေျပာတဲ့စကားက စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ “ဟုတ္ဘူးဗ်။ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ သူ႔မွာ ရွိသမွ်နဲ႔ စခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ အစစက ရွိေနပါတယ္။ အႏွစ္သာရေရာ၊ ႐ုပ္ျဒပ္ေတြေရာ အားလံုး ရွိေနတာပါဗ်ာ”တဲ့။ ဟုတ္တယ္ေလ… ကားတစ္စီးျဖစ္လာဖို႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ အရာေတြအားလံုးက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနထိုင္ရာ ကမၻာႀကီးထဲမွာ ရွိေနႏွင့္ၿပီးသားပဲ။ အဲဒါေတြကို အေျခခံၿပီး ေမာ္ေတာ္ကားဆိုတဲ့အရာကို ဖိႈ႔(ဒ္)က ဖန္တီး ထုတ္လုပ္ခဲ့တာသာ မဟုတ္ပါလား။
အခုဆိုရင္ သူ ဖန္တီးထားတဲ့ကားေတြကိုပဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု၊ ျပဳျပင္၊ ေျပာင္းလဲ မြမ္းမံၿပီး ထုတ္လုပ္ေနၾကတာမ်ား အတိုင္းတိုင္း အျပည္ျပည္မွာပါ။
အသစ္ထြင္တယ္ဆိုတာ စိတ္နဲ႔ ပိုသက္ဆိုင္ပါတယ္။ အျမင္ေတြ၊ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြကို သေဘာတရား အယူအဆတစ္ခု၊ အေျမာ္အျမင္ တစ္ရပ္အေပၚမွာ စုေဝး ေပါင္းဆံုလာၾကတယ္။ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြက စာရြက္ေပၚမွာ မင္တံနဲ႔ ခ်ေရးၿပီး အသစ္ဖန္တီးယူတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာက ပတၱဴစေပၚမွာ စုတ္နဲ႔၊ ေဆးေရာင္စံုနဲ႔ ေရးဆြဲၿပီး ဖန္တီးတယ္။ ေတးျပဳစာဆိုက သူတီးမႈတ္တတ္တဲ့ တူရိယာနဲ႔၊ စာရြက္နဲ႔၊ မင္တံနဲ႔ ေတးသီဖြဲ႕တယ္။  သဘင္သည္က သူ႔ရဲ႕ အဆို၊ အကနဲ႔၊ အမူအရာနဲ႔၊ ေလယူေလသိမ္းနဲ႔ သ႐ုပ္ေဖာ္ပါတယ္။
သည္ေနရာမွာ စာေရးသူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပန္းခ်ီဆရာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဂီတဆရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သဘင္သည္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သက္ဆိုင္ရာ အႏုသုခုမနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကြ်မ္းက်င္မႈ၊ နည္းစနစ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အေျခခံေတြကို တတ္ပြန္မႈေတြေတာ့ လိုအပ္တာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အသစ္တစ္ခုကို တီထြင္ဖန္တီးရာမွာေတာ့  သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးထဲမွာ ရွိေနတဲ့ အျမင္တစ္ခုကို ေဖာ္ယူလိုက္တာပါ။
ပန္းခ်ီမွာပဲ ေျပာၾကည့္ရေအာင္။ နံရံေဆးေရး ပန္းခ်ီေတြ ရွိခဲ့တာ ပုဂံေခတ္ကတည္းကပါ။ သည့္ထက္ေစာတဲ့ ေက်ာက္ေခတ္မွာကတည္းက ပန္းခ်ီဆိုတာ ရွိၿပီးသားပဲ။ အဲဒီ့ကေနလာလိုက္တာ အခု ဆရာေဇာ္ေမာင္တို႔အထိ ပန္းခ်ီေတြ ဆြဲေနၾကၿပီ။ သ႐ုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီေလာကမွာဆိုရင္ ဟိုး ခပ္လွမ္းလွမ္း တစ္ေခတ္ဆီက ဦးအုန္းလြင္တို႔၊ ဦးကိုေလးတို႔။ အဲဒီ့ ဆရာႀကီးေတြေနာက္မွာ ဦးေသာင္းဟန္။ ဦးေသာင္းဟန္ရဲ႕ ေနာက္မွာ မၾကာေသးခင္က ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ဆရာ ေမာင္ေမာင္သိုက္၊ သူ႔ေရွ႕က ကြယ္လြန္သြားၾကေလတဲ့ ဆရာ ဝသုန္၊ ဆရာ စံတိုး အစရွိသျဖင့္။
အားလံုးမွာ သူ႔မူပိုင္ဟန္နဲ႔ သူခ်ည္းပဲ။ သည္လက္ရာကျဖင့္ ဆရာ ေပၚဦးသက္ပဲ၊ သည္လက္ရာကျဖင့္ ဆရာ ေက်ာ္ေသာင္းပဲ၊ သည္လက္ရာကျဖင့္ ဆရာေမာင္ေငြထြန္း ပဲစသျဖင့္ သိႏိုင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ့ ဆရာအားလံုးကလည္း စကၠဴ/ပတၱဴဖ်င္နဲ႔၊ စုတ္နဲ႔၊ ေဆးနဲ႔ ေရးၾကသူခ်ည္း ျဖစ္သလို အေျခခံအားျဖင့္ ရွိႏွင့္ၿပီး ပန္းခ်ီပညာကို သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးထဲက  အေျမာ္အျမင္နဲ႔ အသစ္ထြင္ ေရးဆြဲလိုက္တဲ့အခါ ကိုယ္ပိုင္ဟန္မ်ား ေပၚေပါက္လာခဲ့သလို အသစ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေပၚထြက္လာပါေတာ့တယ္။
တျခားတျခားေသာ အႏုပညာနယ္ပယ္မ်ားမွာလည္း အတူတူပါ။ ဥပမာေတြ ထုတ္ျပေနရင္ စာရွည္ေနမွာစိုးလို႔ ထုတ္ျပမေနေတာ့ပါဘူး။ အဓိက ေျပာလိုရင္းက အႏုပညာမွ မဟုတ္ဘူး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ စီမံ ခန္႔ခြဲေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး နယ္ပယ္မ်ားအပါအဝင္ အသစ္တီထြင္ ဖန္တီးမႈကို ေယဘုယ် ျခံဳငံုေျပာၾကစတမ္း ဆိုရင္ အသစ္ဆိုတာ မရွိတာကaန ရွိလာေအာင္ လုပ္ယူတာ မဟုတ္ဘဲ ရွိႏွင့္ၿပီးသားအေပၚမွာ စိတ္ကူး  ကြန္႔ျမဴးယူရင္းက ဖန္တီး ထုတ္လုပ္ယူတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။
အထက္က နမူနာမွာ ဟယ္နရီဖိႈ႔(ဒ္)ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ။ ကုန္ၾကမ္းေတြ အားလံုးက ရွိေနပါတယ္။ ေတာ္႐ံု၊ သိပ္ အသစ္မထြင္တတ္သူေတြ မျမင္ႏိုင္တဲ့ အဲဒီ့ ကုန္ၾကမ္းေတြရဲ႕ အဆက္အစပ္ေတြ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ေတြကို  အသစ္ ထြင္သူေတြက ျမင္ၿပီး မသိသူ ေက်ာ္သြား၊ သိသူ ေဖာ္စားသြားတာခ်ည္းပါပဲ။
ေလယာဥ္ပ်ံကို တီထြင္တဲ့ ညီအစ္ကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တယ္လီဖုန္းကို တီထြင္ခဲ့သူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လွ်ပ္စစ္မီးကို တီထြင္ခဲ့တဲ့သူပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္ေလာကႀကီးထဲမွာ မရွိေသးတဲ့ အရာေတြကို ဥံဳဖြမန္းၿပီး ဖန္တီးလိုက္တာ မဟုတ္ဘဲ ေလာကႀကီးထဲမွာ ရွိၿပီးသား အရာေတြကို ျပန္လည္ အသံုးခ်ရင္း တီထြင္ခဲ့ၾကတာ အမ်ား အသိပါပဲ။ အဲဒီ့ကမွ တစ္ဆင့္ ဒံုးပ်ံေတြ၊ ၿဂိဳဟ္တုေတြ၊ ကြန္ပ်ဴတာေတြအထိ ခရီးေပါက္လာခဲ့တာမ်ား အခုဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဝန္းက်င္မွာ အသစ္ေတြက တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ အရွိန္အဟုန္ ျပင္းစြာ တိုးပြားေနပါ တယ္။
အခု ကြ်န္ေတာ့္ စာကို ဖတ္ေနသူသည္လည္း လူစြမ္းလူစ အျပည့္နဲ႔ သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလယာဥ္ေတြ၊ ကြန္ပ်ဴတာေတြလို ပစၥည္းပစၥယေတြကို အသစ္ ဖန္တီးတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ရွိႏွင့္ၿပီးသား လက္ဖက္ႏွပ္ကိုပဲ စိတ္ကူးအသစ္နဲ႔ ဖန္တီး ထုတ္လုပ္ ေရာင္းခ်တာမ်ိဳးရင္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္အလုပ္ခြင္မွာ ျမန္ေကာင္းသက္သာ ထိေရာက္လာေရးအတြက္ စိတ္ကူးအသစ္နဲ႔ လုပ္ကိုင္တာရင္လည္း ျဖစ္မယ္။ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုကိုေတာ့ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းဟာ အေဆြစာဖတ္သူဆီမွာ မလြဲမေသြ ရွိေနမွာပါ။
သည္စာရဲ႕ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္က အသစ္ထြင္တယ္၊ အသစ္ဖန္တီး တယ္ဆိုတာ ဘာမွ မရွိတာကေန ျဖစ္ေစသတည္းဆိုၿပီး လုပ္ယူတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ “လမ္း႐ိုးေဟာင္းတြင္ ဆင့္ကာထြင္”ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း ရွိႏွင့္ၿပီးသားအေပၚမွာ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔၊ အေျမာ္အျမင္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ဖန္တီးယူၾကတာပဲဆိုတဲ့ အေျခခံ သေဘာေလးကို ျမင္လာၾကေစခ်င္တာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ရွိႏွင့္ၿပီးသား အရာေတြ၊ သေဘာတရားေတြ၊ အယူအဆေတြအဆေပၚမွာ မွိန္းလိုက္မေနေတာ့ဘဲ အဲဒါေတြကို ၾကံဆ ၾကည့္၊ ပြားယူၾကည့္၊ စပ္ဟပ္ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ စာဖတ္သူ လူႀကီးမင္းသည္လည္း အင္မတန္ အဖိုးတန္တဲ့ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြ ရခ်င္ ရလာပါေတာ့ မယ္။
တျခားသူေတြအတြက္ မဆီမဆိုင္ေတြပါ၊ မအပ္မရာေတြပါလို႔ အထင္ ရွိထားတဲ့ အရာေတြ၊ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု ကြာလွမ္းလွသေယာင္ ထင္ရတဲ့ အရာေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ အယူအဆေတြကို ခ်ိတ္ဆက္ စပ္အပ္ၾကည့္လာမိတဲ့အခါတိုင္းမွာ ေအာင္ျမင္လာမယ္၊ တန္ဖိုးရွိလာလိမ့္မယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ စေကာင္းေပမယ့္ အဲသလို ျမင္ၾကည့္၊ ေတြးၾကည့္တတ္လာတာနဲ႔အမွ် အသစ္ထြင္ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ စိတ္ႏွလံုးကလည္း အလိုလို ႏိုးၾကားတက္ၾကြလာေတာ့မွာပါ။
လူ႔ခႏၶာမွာ ရွိေလသမွ် အရာအားလံုးဟာ မသံုးဘဲ ထားရင္ မသန္ေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္သန္နဲ႔ ညာသန္ေတြလိုေပါ့။ ညာသန္က ဘယ္လက္ကို သိပ္မသံုးျဖစ္ေတာ့ ဘယ္က သိပ္မသန္ေတာ့ဘူး။ အလားတူပဲ၊ အိပ္ရာေပၚ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေနခဲ့ရသူဟာ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္တဲ့အခါ အနည္းနဲ႔အမ်ား ဒယီးဒယိုင္ျဖစ္တတ္သလို လမ္းေလွ်ာက္က်င့္ နည္းလွၿပီး အထိုင္မ်ားသ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အနည္းအပါးေလာက္ ေလွ်ာက္လိုက္ရရင္ကို ေညာင္း ညာ ကိုက္ခဲလာတတ္စျမဲပါပဲ။
ဦးေႏွာက္ဆိုတာလည္း ထို႔အတူပါပဲ။ မသံုးဘဲ ထားတာ သိပ္ၾကာလာရင္ မသန္ေတာ့ပါဘူး။ အသစ္ထြင္ႏိုင္တဲ့ စိတ္ႏွလံုး၊ တီထြင္ဖန္တီးတတ္တဲ့ စိတ္ႏွလံုးဆိုတာလည္း အေလ့အက်င့္မ်ားေနမွ ႏိုးၾကားတက္ၾကြေနမွာမ်ိဳး ပါ။ ရွိေနတဲ့ အရာေတြအေပၚမွာပဲ ေရာင့္ရဲ ေက်နပ္ေနၿပီး အလိုက္သင့္ အလ်ားသင့္သာ ေနက်င့္ရွိေနမယ္ဆိုရင္ ထြင္ၾကည့္တဲ့အက်င့္က တျဖည္းျဖည္း ပေပ်ာက္တိမ္ေကာသြားႏိုင္ပါတယ္။
ဒါျဖင့္ ဘာေတြ ထြင္ရမွာလဲလို႔ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကိုပဲ ထြင္ၾကည့္တာမ်ိဳးပါ။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အတြက္ စာက်က္တာဟာ သူ႔အလုပ္ပါ။ အဲဒီ့ စာက်က္တာကိုပဲ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ အမွတ္မိဆံုး ျဖစ္ေနႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းသစ္တစ္ခုကို ၾကံဆယူတာမ်ိဳးဟာ အသစ္ထြင္တာပါပဲ။ သိပ္အႀကီးႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ အဲသလို သိပ္အႀကီးႀကီး မဟုတ္တာကို ၾကံဆတတ္တဲ့ အေလ့ေလး ထံုလာၿပီဆိုရင္ေတာ့ အႀကီးႀကီးေတြ ျဖစ္လာႏိုင္တာမို႔ လူတို႔ရဲ႕ အသစ္ထြင္ႏိုင္စြမ္းဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို မိတ္ဆက္တင္ျပလိုက္ရတာ ပါပဲခင္ဗ်ား။
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
(ဘန္ေကာက္ – ၁၆၀၆၁၂)

(ဝန္ခံခ်က္ – ပါေမာကၡ John Adair ေရးတဲ့ On Human Creativity ေဆာင္းပါးကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆို တင္ျပရင္း ျဖည့္စြက္ ေဆြးေႏြးထားတာပါ။)

(၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လထုတ္ သရဖူမဂၢဇင္း)