မစိုးရိမ္တိုက္နွင့္ ဆရာေတာ္ ဦးေကာ၀ိဒါဘိ၀ံသ ဖ်ာပံု ဦးေတေဇာဘာသာဘိ၀ံသ

မစိုးရိမ္တိုက္နွင့္ ဆရာေတာ္ ဦးေကာ၀ိဒါဘိ၀ံသ

ဖ်ာပံု ဦးေတေဇာဘာသာဘိ၀ံသ

ဇူလုုိင္ ၃၊ ၂၀၁၃

မႏၱေလးဆိုတာက စာသင္ပ်ိဳ စာသင္သားရဟန္းငယ္မ်ား၏ ၿမိဳ ့ေတာ။ တဖန္ စာသင္တို ့အေပ်ာ္ဆံုး အႀကိဳက္ဆံုး စာသင္တိုက္ကို ေရြးပါဆိုလွ်င္ မစိုးရိမ္။ ဘာျဖစ္လို ့ မစိုးရိမ္ေခၚသလဲ။ အေသာက - ေသာက ေခၚ စိုးရိမ္စရာမရွိလို ့ ဒီတိုက္မွာ ေနခြင့္ရၿပီဆိုလွ်င္ ရိုးရိုးမွန္မွန္သာ စာသင္၊ စာမတတ္မွာ မစိုးရိမ္နဲ ့လို  ့ဆိုလိုတာပါ။

မႏၱေလးၿမိဳ ့လယ္မွာရွိတဲ့သုသာန္(ရြာဟုိင္းသုသာန္)။ ထိုရြာဟုိင္းသုသာန္၏ ေျမာက္ဖက္မွာ ဦးေပစိဘုရား(နာမည္မႀကီး လူသိမမ်ားလွ)။ ဦးေပစိ ဆိုသူကာ မႏၱေလး ရတနာပံု ၿမိဳ ့တည္နန္းတည္ မင္းတရားႀကီး၏ ၿမိဳ  ့ေတာ္၀န္ ရံုးတရံုးဓါးတစင္းကိုင္ၿပီး သတ္ပိုင္ခြင့္ အာဏာရထားသူ၊ စာဆိုေတာ္ ဦးပုညကို သတ္သူျဖစ္သည္။ “ဒီရံုး ဒီေနရာ ဒီလူလက္ထဲေရာက္သြားရင္ မေသမွာမပူနဲ ့၊ မေသမွာ မစိုးရိမ္နဲ ့၊ ဒီလိုသတ္တာကို စစ္ေၾကာယင္း လက္လြန္သြားပါတယ္”လို ့ရတနာပံု ေခတ္ကသံုးပါတယ္။ မစိုးရိမ္ သူသတ္ကုန္း၏ မေသမွာ မစိုးရိမ္နဲ ့နွင့္ မစိုးရိမ္စာသင္တိုက္ႀကီး၏ စာမတတ္မွာ မစိုးရိမ္နဲ ့တို ့ရဲ ့ “မစိုးရိမ္”ပံုခ်င္းဟာ ကြာျခားလွပါတယ္။

ဤမစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးကို ေက်ာင္းဒါယကာ တဦးတည္းက ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းသည္။ ေလွကား ၄ဘက္တပ္ အလယ္တိုက္ႀကီးနွင့္တကြ အရံေက်ာင္း အုတ္တိုက္မ်ားကို မဟာရံအုတ္တံတိုင္းႀကီးက ကာရံထားသည္။ မႏၱေလးစာသင္တိုက္ အမ်ားကဲ့သို ့ ေပမီ အဆင့္မီ စာသင္တိုက္ႀကီးပါ။ တဦးတည္းေသာ ေက်ာင္းဒါယကာအမည္ကား ဦးသက္ရွည္သား ေမာင္ေက်ာ္ (မစိုးရိမ္ ဆရာေတာ္ႀကီး ဦသူရိယ ေခၚတဲ့့အတိုင္း ေမာင္ေက်ာ္ဟု ေရးတာပါ။)

ဤမစိုးရိမ္ေက်ာင္းတိုက္ႀကီး၌ ေက်ာင္းတိုင္စာခ် နာယကျဖစ္ရန္ အကပ္အဖား ေကာင္းဖို ့မလို။ ဆရာေတာ္နဲ ့ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္ဖို ့မလို။ တကယ္လိုသည္ကား ေျပာင္ေျပာင္ ေျမာက္ေျမာက္ စာခ်နိုင္ေအာင္ စာတတ္ဖို ့တခုသာ။ ေကာင္းပါၿပီးစာတတ္ မတတ္ သိရေအာင္ ဘယ္ေပတံနွင့္ တိုင္းမလဲ။

မႏၱေလး ရတနာပံု ၿမိဳ  ့တည္နန္းတည္ မင္းတုန္းမင္းနွင့္ သားေတာ္ သီေပါမင္းတို ့လက္ထက္(လက္ထက္ေတာ္ႀကီး လက္ထက္ေတာ္ေလး) မွာ ၿမိဳ ့ေတာ္တြင္ ရာဇဂုရု ဘြဲ ့တံဆိပ္ေတာ္ရ စာေပကၽြမ္းက်င္ေတာ္ မူၾကေသာ မေထရ္ႀကီးေပါင္း၈၀ ရဟန္းသံဃာေတာ္ ၆၀၀၀၀(ေျခာက္ေသာင္းမွ်) သီတင္းသံုး ေနထိုင္ေတာ္ မူခဲ့ၾကသည္။

တဒါ နဂေရ လဒၶ ရာဇလဉိၦကာ ပရိယတၱိ ၀ိသာရဒါ မဟာေထရာ

အေဟသံု၊ ဘိကၡုသံေဃာ သ႒ိသဟႆ မေတၱာ အေဟာသိ။

(လယ္တီဆရာေတာ္၏ ပရမတၱဒီပနီ နိဒါန္း)

မႏၱေလးၿမိဳ  ့ေတာ္ႀကီးသည္ ရဟန္းေတာ္တို ့၏ သကၤန္းေရာင္တို ့ျဖင့္ တေျပာင္ေျပာင္ တ၀င္း၀င္း ထြန္းလင္းေတာက္ေနပံုကို လယ္တီပ႑ိတ ဦးေမာင္ႀကီးက ၾကည္ညိဳစဖြယ္ ေရးျခယ္ခဲ့ေပသည္။

ထိုမွ် သကၤန္းေရာင္ တေျပာင္ေျပာင္ ၀င္းေနေသာ ၿမိဳ ့ေတာ္မွာ သကၤန္းေရာင္ေပ်ာက္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ဆိတ္သုဥ္းသြားရသည္မွာ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ ့ကိုလိုနီတို ့က ေသနတ္ေဖာက္ ပစ္သတ္လို ့မဟုတ္။ မင္းနွစ္ပါး (ဘုရင္နွင့္မိဖုရား)ပါေတာ္မူသြား၍ ၿမိဳ ့ပ်က္သြားလို ့ပါ။ ပါေတာ္မူၿပီး ေလးငါးနွစ္ၾကာၿပီးေနာက္ ျပန္လည္ စည္ပင္ခ်ိန္ ေရာက္ေသာ္လည္း ၿမိဳ ့ေတာ္မွာရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား ဆိတ္သုဥ္းၿမဲ ဆိတ္သုဥ္းလ်က္ ရွိပါသည္။ သာသနာ ျပန္လည္ စည္ကားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲကင္း၀န္မင္းႀကီး ေရႊတိုက္အတြင္း၀န္ စေသာ ၿမိဳ ့မိၿမိဳ  ့ဖမ်ား စဥ္းစားရေတာ့သည္။

စာသင္ၾကားပို ့ခ်တဲ့ စာခ် မ်ားရွိမွ စာသင္သူ စာသင္သားရွိမယ္၊ စာခ်မ်ား ေပၚထြန္းလာေအာင္ စာခ်အား ဆြမ္းဆန္ေတာ္ အေထာက္အပံ လက္ထက္ေတာ္တုန္းက ေပးလွဴခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ေကာင္းၿပီ လက္ရွိျပႆနာ ေျပလည္ေအာင္ စာခ်ဆရာေတာ္မ်ား ျပန္ ့ႀကဲ ေပ်ာက္ပ်က္ေနတာကို စုစည္းမယ္၊ ေနာက္ အစဥ္စာခ်မ်ား ေမြးထုတ္နိုင္ေအာင္ စာအရည္အေသြး စစ္တဲ့ စာေမးပြဲတခု က်င္းပမယ္။ (စာေလွ်ာက္ေမးပြဲ ဟု တရိုတေသ သံုးနွဳန္းပါသည္။) ဒီအမႈကိစၥအားလံုး ေဆာင္ရြက္နိုင္ရန္ အသင္းတခု ဖြဲ ့မည္၊ ပရိယတၱိသာသနာ့ဟိတ အသင္း။

ဒီအသင္းက ကိုးကြယ္ေထာက္ပံ့ခံရသူ စာခ်ဆရာေတာ္သည္ နွစ္မ်ိဳး။ တမ်ိဳးက မူလစာခ်။ (စာေမးပြဲ မေျဖ၊ေအာင္ျမင္စြာ စာခ်နိုင္လို ့မူလစာခ် ျဖစ္သည္။) အျခားတမ်ိဳးကား သီးျခားစာခ် (စာေျဖ ေအာင္ျမင္သူ)။

ပရိယတၱိ သာသနာ့ဟိတအသင္းသည္ မႏၱေလး ပရိယတၱိသာသနာေတာ္ အက်ိဳးအတြက္ ရည္မွန္းရင္း ရွိသည့္အတိုင္း မႏၱေလးၿမိဳ ့မွာ စာခ်သူမ်ားကိုသာ အားေပးေထာက္ပံ့ပါသည္။ မႏၲေလးၿမိဳ ့မွအပ အျခား ေနရာဌာနတို ့၌ သီတင္းသံုး စာေပပို ့ခ်သူမ်ားကို မရည္ရြယ္ မေထာက္ပံ့ပါ။

ဤအသင္းႀကီး၏ အမ်ားသိ အမည္မွာ “သက်ဟီဟ”ျဖစ္ပါသည္။ မႏၲေလးၿမိဳ  ့၊ မလြန္ရပ္တြင္ တည္ရွိေသာ သက်သီဟဘုရား၀င္းအတြင္း အေနာက္ေတာင္ေတာင့္အရပ္ရွိ ဦးသာညွင္းဓမၼာရံု၌ နွစ္စဥ္(နယုန္လ) အသင္း၏ စာေလွ်ာက္ေမးပြဲက်င္းပသည္။ ဒုတိယကမာၻစစ္အတြင္း ဓမၼာရံု မီးသင့္(မီးေလာင္ခံရ)ေသာ္လည္း အုတ္နံရံမ်ား မၿပိဳမပ်က္ေသး၍ နွစ္စဥ္ စာေမးပြဲက်င္းပခဲ့သည္။ (မလြန္ ပရိယတၱိ အသင္းတိုက္ႀကီး ေဆာက္ၿပီးသည္အထိ)။ ဦးသာညွင္း ဆိုသူကား ဂ်ီ,စီ,ဘီ,ေအ (၀ံသာနု)ေခတ္က ျမန္မာနိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဦးခ်စ္လႈိင္၏ ဖခင္ ျဖစ္ပါသည္။

ယခု ပရိယတၱိသာသနာ့ဟိတ စာေမးပြဲနွင့္ မစိုးရိမ္တိုက္ ဆက္စပ္ပံုကို ေဖာ္ျပပါမယ္။ အသင္း စာေမးပြဲ စတင္က်င္းပေသာနွစ္မွာ သမင္ၿခံဇာတိ( မႏၲေလး မင္းကြန္းၾကား ဇေရာေစတီ ေျမနုကၽြန္း) မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ အေလာင္းအလ်ာ ဦးသူရိယ စာေမးပြဲ၀င္ေရာက္ ေျဖဆိုေအာင္ျမင္ပါသည္။ ဦးပဥၨင္း စာေမးပြဲ ေအာင္တယ္ဟု သင္းမ လူႀကီးတဦးက ေလွ်ာက္ပါသည္။ ထိုအခါက ဦးသူရိယသည္ မိုးေကာင္းတိုက္ အလယ္တိုက္ႀကီးတြင္ သီတင္းသံုး၍ ထိုအလယ္တိုက္ႀကီးမွပင္ အသင္းစာေမးပြဲ ၀င္ေရာက္ေျဖဆို ေအာင္ျမင္ပါသည္။ ေလွ်ာက္ထားခ်ိန္မွာ အေတာ္ ညဥ့္နက္ေနပါၿပီ၊ မိုးေကာင္းတိုက္ မနီးမေ၀း၌ ေနထိုင္သူ သင္းမလူႀကီးက အစည္းအေ၀းမွ အျပန္ ၀င္ေရာက္ေလွ်ာက္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အခု ဦးဇင္းတို ့စာေအာင္တာသိခ်င္ယင္ အသင္းတိုက္သြားၾကည့္ရတယ္ မဟုတ္လား၊ ဒို ့မ်ားတုန္းကေတာ့အိပ္ရာမွာ လာႏႈိးၿပီး အသင္းလူႀကီးေတြက ေလွ်ာက္ရတာ ဟု ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ကိုယ္တိုင္ ဤစာေရးသူအား မိန္ ့ၾကားဖူးပါသည္။

ဆရာေတာ္ ဦးသူရိယ မစိုးရိမ္တိုက္ကို တည္ေထာင္ေသာအခါ ေက်ာင္းစည္းမ်ဥ္း ဥပေဒတြင္ ေက်ာင္းတိုင္ နာယကျဖစ္ရန္ အရည္အခ်င္း (အေရးအႀကီးဆံုး) မွာ ပရိယတၱိသာသနဟိတ စာေမးပြဲ ေအာင္ျမင္ေသာ သီးျခားစာခ် ဓမၼာစရိယျဖစ္ရမည္ဟု ထည့္သြင္းေရးသားေတာ္မူ ပါသည္။ ဤအခ်က္သည္ မစိုးရိမ္တိုက္ စည္ပင္ႀကီးပြားျခင္း၏ ပင္မ အဓိက ပဓာန အေၾကာင္းႀကီးျဖစ္သည္။

နယူးေယာက္ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ေလာင္း ဦးေကာ၀ိဒသည္ စာသင္ရာဌာနကို မႏၲေလး မစိုးရိမ္တိုက္ကို ေရြးခဲ ့သည္။ စာသင္တိုက္တြင္ေနရန္ ေထာက္ခံစာ (ေက်ာင္းအပ္စာ) ေကာင္းေကာင္းလိုသည္။ ထိုအခါ ရန္ကုန္ ဗားကရာလမ္း ဥယ်ာဥ္တိုက္ ဦးသုဇာတာလကၤာရ မစိုးရိမ္ရူပသိဒၶိ အေျဖေရးသူ) တာ၀န္ယူေထာက္ခံခဲ့ပါသည္။

မစိုးရိမ္တိုက္တြင္ စာသင္ေနစဥ္ သက်သီဟ စာခ်တန္း မၿပီးေသးခင္ကပင္ စာေျဖဖက္ သူငယ္ခ်င္း မ်ားအားစာခ်ေပးခဲ့သည္။ စာခ်ဘုန္းႀကီး တပါးလို တခမ္းတနား စာခ်သည္မဟုတ္၊ ၾကမ္းေပၚအတူထိုင္လ်က္ ဆရာတပည့္ ဒူးတိုက္ေဆြးေႏြးသည့္ ပံုစံမ်ိဳး ကူညီခဲ့သည္။ တဖက္သား အခက္အခဲကို ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ရွင္းျပသည္။ ခက္ရာခက္ဆစ္မ်ား လြယ္ကူသြားသည္။ ပရိသတ္က ႀကိဳက္ၾကသည္။ ကူညီလိုေသာ ဆႏၵ ျပ႒ာန္းလို ့ပင္ကို္ဥာဏ္ ထက္သူ ဦးေကာ၀ိဒ။

ပိုမို တတ္ကၽြမ္းလာရသည္။ တပည့္မ်ားက ၾကည္ညိဳေလးစားၾကသည္။ သက်သီဟ စာေမးပြဲတြင္ အတန္းနွစ္တန္းရွိသည္။ စာသင္တန္းကို အသက္ ၂၇နွစ္ လြန္လွ်င္ ၀င္ခြင့္မျပဳ။ ဦးေကာ၀ိဒ စာသင္တန္းေအာင္ၿပီး စာခ်တန္းအတြက္ သတ္မွတ္ထားၿပီး အႀကိမ္အတြင္း (အသင္းစည္းမ်ဥ္းမွာ သတ္မွတ္ထားသည္) ေျဖဆိုနိုင္ရန္ ႀကိဳးစားရင္း တဖက္က ဘ၀တူ စာသင္သားမ်ားအား ပရဟိတ (သူမ်ားအက်ိဳး ေဆာင္စိတ္) အျပည့္ျဖင့္ ကူညီခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စာခ်တန္းကုိ နွစ္ႀကိမ္ မေျဖရဘဲ နွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္လွ်င္ “၀ဋံသကာ”ဆိုတဲ့ဘြဲ ့ထူးကို ရပါသည္။ ဆာ ဦးသြင္၏ ေရႊတံဆိပ္ ဆက္ကပ္ခံရပါသည္။ ဦးေကာ၀ိဒ ဒီလို ၀ဋံသကာ ဘြဲ ့ထူးကိုေတာ့ မရရွိပါ။

သက်သီဟ စာေမးပြဲရန္ အသက္ ၂၇ထက္ မလြန္ (မႀကီး) ဖို ့လိုပါသည္။ စာသင္တန္း ျပ႒ာန္းစာ အားလံုးကိုအလြတ္ျပန္ဆိုရသည္။ စာသင္တန္း မၿပီးမခ်င္း ျပန္ရတာပါ။ အသက္သတ္မွတ္ ျခင္းနွင့္ အလြတ္ အာဂုမ္ ျပန္ဆိုရျခင္း ဟူေသာဤအတားအဆီးနွစ္ခုေၾကာင့္ ေျဖနိုင္စြမ္း အရည္အခ်င္း ျပည့္စံုပါလ်က္ မေျဖ လိုက္ရေသာပုဂၢိဳလ္ အေျမာက္အျမားရွိပါသည္။ ခြန္အားဗလနွင့္ ျပည့္စံုၿပီး အပင္ပန္းခံနိုင္သည့္အရြယ္ကို သတ္မွတ္လိုဟန္ ရွိပါသည္။

မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းတာ မေကာင္းတာက ေမြးရာပါ အရည္အခ်င္းပါ။ ႀကိဳးစားျခင္း ကူညီလိုေသာ ဆႏၵ ျပင္းျပျခင္းတို ့ကား ျပဳျပင္လို ့ရသည္။ ဦးေကာ၀ိဒ ဤအရည္အခ်င္း အားလံုးနွင္ ့ျပည့္စံု၍ အခ်ိန္ တန္လွ်င္ မစိုးရိမ္တိုက္၏ စာခ်နာယက(ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီး ျဖစ္ရန္ ေမြးရာပါ) အခြင့္အေရး ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ မုခ် မေသြ စာခ်နာယက ျဖစ္ရမည္ဟုဆိုလိုတာပါ။ သို ့ေသာ္ တရံတခါ စာခ်တန္းေအာင္သူကမ်ားၿပီး ေက်ာင္းထုိင္ လစ္လပ္ေသာ ေက်ာင္းက မရွိေသးလွ်င္ တန္းစီၿပီ မိမိ အလွည့္ကိုေစာင့္ရတတ္ပါသည္။

ဤေနရာတြင္ ကံထူးသူအျဖစ္ ထင္ရွားပါသည္။ “အတိတ္ကံေရာ ပစၥဳပၸန္ကံပါ စုၿပံဳအက်ိဳးေပးသည္”ဟုဆိုနိုင္ပါသည္။ မိမိေရွ  ့တြင္ တန္းစီေစာင့္ေနၾကေသာ စာခ်တန္းေအာင္ၿပီးသူမ်ား ( ေနာင္အခါ မစိုးရိမ္ တိုက္သစ္၏ အႀကီးအကဲျဖစ္လာမည့္ ဦးသိရိႏၵ အပါအ၀င္) ကိုျဖတ္ေက်ာ္လ်က္ ဦးေကာ၀ိဒကို ဆရာေတာ္ ဦးသူရိယ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ တင္ေျမွာက္ေပးပါသည္။ ထိုအခါက မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ မတည္ေထာင္ရေသးပါ။ ဆရာေတာ္ႀကီး ထရံကာ ၀ါးကပ္မိုးေက်ာင္းေလးနွင့္ တိုက္ေဟာင္းတြင္ သီတင္းသံုးေနထိုင္စဥ္ ျဖစ္ပါသည္။

စာခ်တန္းေအာင္ၿပီးသူ (ဦးသိရိႏၵ ပါ) မ်ားျခံရံလ်က္ ဆရာေတာ္ႀကီး ကိုယ္တိုင္ ဦးေကာ၀ိဒ သီတင္းသံုးရာေက်ာင္းသို ့ ႂကြေရာက္ခ်ီးေျမွာက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဦးေကာ၀ိဒအဖို ့ ဤခ်ီးေျမွာက္ပြဲသည္ အထူး ဂုဏ္ယူစရာျဖစ္ပါသည္။ ယခုနယူးေယာက္ ေက်ာင္းတြင္ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ ပံုေတာ္ႀကီးကို ဘုရားခန္းတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကိုေဖာ္ၾကဴးထုတ္ျပထားပါသည္။ နယူးေယာက္ရွိ ဤမစိုးရိမ္တိုက္ တည္ေနသေရြ  ့ဆရာေတာ္ႀကီးပံုေတာ္ မူလေနရာတြင္ အၿမဲတည္ရွိေနေအာင္ ဆက္ခံသူမ်ား ဂရုထား သင့္သည္ ထင္ပါသည္။

ဆရာေတာ္ ဦးေကာ၀ိဒသည္ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္ ့ဥာဏ္အျမင္ သနားၾကင္နာတတ္ေသာ ကရုဏာ ရွိသည့္ အေလ်ာက္ ဆႏၵနဲ ့၀ီရိယ ျပည့္မီေအာင္ လိုက္ျဖည့္နိုင္သျဖင့္ လုပ္ငန္းမ်ား က်ယ္ျပန္ ့လာပါသည္။ စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုး မဟာရန္ကုန္စေသာ ေနရာမ်ားသို ့ဧည့္ပါေမာကၡ(Visiting Professor) အျဖစ္ အခြင့္သင့္တိုင္း စာပို ့ခ်ခဲ့သည္။ စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုးရွိ စာသင္ သီလရွင္မ်ား မႏၲေလးတြင္ စာလိုက္နိုင္ေအာင္ အေျခအေန ဖန္တီးေပးသည္။ သာမေဏငယ္မ်ား ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္မႈကို မလစ္လပ္ ေစရပါ။ ဇီ၀ိတဒါန ေဆးေပးခန္း ေဆးကုသမႈကလည္း မစိုးရိမ္တိုက္အတြက္ သာမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ပတ္၀န္းက်င္ပါ ျပန္ ့နွံ က်ယ္ျပန္ ့လ်က္ရွိသည္။ အေမရိက အနယ္နယ္အရပ္ရပါသို ့လည္း တရားေဟာႂကြ၍ နယူးေယာက္ၿမိဳ ့တြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေဆာင္ သိမ္သမုတ္နိုင္ခဲ့ပါသည္။

ဤမွ် မ်ားျပားက်ယ္၀န္းေသာ လုပ္ငန္းမ်ားကို မပင္ပန္း ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း ေဆာင္ရြက္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ခႏၶာကိုယ္ ေတာင့္တင္းက်န္းမာမႈကလဲ အရြယ္နွင္ ့မလိုက္ေအာင္ ခိုင္မာလွပါသည္။ အစာလည္းေဆး၊ ေဆးလည္းအစာ ျဖစ္ေအာင္ဓာတ္စာစားျခင္း ျမန္မာတိုင္းရင္းေဆးမ်ားကိုသာ သံုးေဆာင္ျခင္း ျဖန္ ့ေ၀ျခင္းျပဳပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ျပဒါးဓာတ္မကင္းသည့္အဂၢိယတ္ေဆးမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ဖိုထိုး ေဖာ္စပ္မွီ၀ဲပါသည္။

အမ်ားအက်ိဳး သယ္ပိုးၿပီး ကိုယ္က်ိဳးစြန္ ့နိုင္လို ့ လူေကာင္းတေယာက္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အမ်ား အက်ိဳးထိထိေရာက္ေရာက္ ေဆာင္ရြက္နိုင္ဖို ့ “ေတာ္”ဖို ့လဲ လိုျပန္ပါသည္။ ကရုဏာရွိလွ်င္ “ေကာင္း”၍ ပညာစြမ္းရည္ ထက္ျမက္လွ်င္“ေတာ္”နိုင္ပါသည္။ ေတာ္လည္းေတာ္ ေကာင္းလည္းေကာင္းလွ်င္ လူေတာ္ လူေကာင္း သို ့မဟုတ္ သူေတာ္ သူေကာင္း(သူတလံုးျဖဳတ္လွ်င္ သူေတာ္ေကာင္း ဒါက ေရွးစကားပါ။)

ေတာ္ တယ္ ဆိုတာထက္ ခၽြန္ တယ္ဆိုတာက ပိုမို ျမင့္သလို ခံစားရသည္။ ပညာရွင္အဆင့္၊ ထက္ျမက္ျခင္း၊ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ျမန္ဆန္ ၿမဲၿမံဳျခင္း၊ တာ၀န္ယူျခင္း၊ မွား မွန္ ခြဲျခားတတ္ျခင္း၊ မိမိကိုယ္ကို မိမိ ယံုၾကည္ျခင္း၊ သိရမည့္ အရာမ်ားကိုကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ သိျမင္ျခင္း၊ ဒါကို ခၽြန္တယ္ လို ့ဆိုလိုသည္။

ၿပီးေသာ္ လူေကာင္း၊ ဘယ္လို ေကာင္းတာလဲ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ျခင္း၊ စိတ္ေကာင္း ေစတနာေကာင္းထားျခင္းအမ်ားအက်ဳိးစီးပြားကို တသမတ္တည္း ေရွးရွူျခင္း၊ မလိမ္ညာ မခ်ဲ ့ကား(မာယာ သာေဌယ် ကင္းျခင္း၊ အေ၀ဖန္ခံနိုင္ျခင္း၊ အေရးႀကံဳလာတိုင္း အတၱ မာန္မာနကို ခ်ိဳးနွိမ္ျခင္း၊ ဒါေတြက ေကာင္းတဲ့ အရည္အေသြးေတြပါ။ ေလာဘကို အေျခခံၿပီးမွ ေဒါသျဖစ္ရတာပါ။ ဒုကၡ၏ အေၾကာင္းသည္ ေလာဘပါ၊ ရသမွ် နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးလွဴဖို ့ခဲြျခင္းေ၀ဖန္သူမွာ ေဒါသျဖစ္စရာ အခြင့္အလမ္း နည္းပါးသည္။ ေျဖာင့္မတ္ ရိုးသားသူမ်ားသည္ ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ ဒဲ ့တိုးေျပာတတ္ပါသည္။

လူခၽြန္ လူေကာင္း အသိ (၀ိဇၨာ)နဲ ့အက်င့္ စရဏ တထပ္တည္းက်ၿပီး ေျပာသလိုလုပ္တတ္၍ အသိနွင့္အက်င့္ျပည့္၀ကံုလံုေသာ အေပါင္းအစုအားကို ျမင္လိုၾကည္ညိဳလိုပါသည္။ လူခၽြန္လူေကာင္း ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ စံနမူနာျပဳ အတုလိုက္သူမ်ား၏ စုေပါင္းအားကို ၾကည္ညိဳစြာ ရိုေသစြာ ခင္မင္စြာ နွစ္သက္ဂုဏ္ျပဳဖြယ္ အျဖစ္ ခၽြန္နိုင္ၾကပါေစ….ေကာင္းနိုင္ၾကပါေစ။

 

မုိးမခ မီဒီယာ