Ashin Dhammapiya - It is Time

ပ်ံေလတဲ့ငွက္ခါး နားမွသိမယ္

ေဒါက္တာဓမၼပိယ (ITBMU)၊ ဧျပီ ၈၊ ၂၀၁၃

            ဧၿပီ (၆)ရက္ေန႔က ရန္ကုန္ကို္ ျပန္ေရာက္တယ္။ သိၾကတဲ့အတိုင္းပဲ ေအးတဲ့ႏိုင္ငံမ်ားကေန ျမန္မာ ျပည္ကို ျပန္လာသူတိုင္း ႀကဳံေလ့၊ ႀကဳံထရွိတဲ့ အေတြ႔အႀကဳံေလးတစ္ခု။ ေလယဥ္ေပၚကအထြက္ ေလဆိပ္ထဲကို တန္းမေရာက္ႏိုင္ပဲ ေလွခါးမွဆင္းၿပီး ေစာင့္ႀကိဳေနတဲ့ ကားေပၚကို တက္ရတယ္။ ဒီအခါမွာ ပူေလာင္လွတဲ့ ရာသီဥတုဒဏ္က ရုတ္တရက္ႀကီးဆိုေတာ့ အေတာ္ကုိ ပူတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ တခ်ဳိ႔မ်ားဆို ေရႊလင္းပန္းႏွင့္ ခ်င္းေဆးထားတဲ့ ဘုရင့္သားေလးေတြ၊ သမီးေလးေတြပမာ ေဆြ႔ေဆြ႔ခုံၿပီး သူတို႔႔ပဲ အပူဒဏ္ကို ခံစားေနရသလို  အမူအရာမ်ဳိးနဲ႔ေပါ့။ ဘယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တကယ္တမ္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ - ပူႏိုင္ရန္ေကာ ျမန္မာျပည္ႀကီး ရယ္ေပါ့  … ။

            စာေရးသူအတြက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ႀကီးကို သံေယာဇဥ္ႀကီးလြန္းသူမို႔ အပူဒဏ္ကို မၿငီးျငဴလိုေတာ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ ျပန္လာခါစပဲရွိေသးတာမို႔ အပူအေအးမွ်တလွတဲ့ ကာလီဖိုးနီးယားျပည္နယ္က ဖရီးေမာင့္ၿမဳိ႔ေလးကို ခ်က္ျခင္းဆိုသလိုပဲ ျပန္လည္သတိရမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာလည္း ဖရီးေမာင့္ၿမဳိ႔ေလးကို တိတ္တခုိးေလး လြမ္းမိတယ္။ ̏ဖရီးေမာင့္မွာဆိုရင္ ဒီအခ်ိန္မွာ ဇိမ္ပဲေပါ့˝။ ဒါေပမဲ့ အသံထြက္ေအာင္ေတာ့ မညီးညဴခဲ့ပါ။ ညဥ္းညူးေနရမဲ့အခ်ိန္အခါမ်ဳိးလည္း မဟုတ္လို႔ပါ။  

            ေလယဥ္ေပၚကဆင္းလာတဲ့ ခရီးသည္ေတြထဲမွာ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာျပည္ဖြားေတြ အမ်ားႀကီး ပါေနတာေတြ႔ရလို႔  ၀မ္းသာမိျခင္းပါ။ အသြင္ကူးေျပာင္းဆဲကာလမွာ ျမန္မာျပည္ကိုျပန္လာၿပီး ဘာစီးပြားေရး လုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲဆိုတဲ့ စီးပြားလုပ္လိုတဲ့စိတ္ထားနဲ႔ ျပန္လာသူတိုင္းကို တကယ္ပဲ ေက်းဇူးတင္ေနမိျခင္းပါ။ ယုတ္စြအဆုံး အလည္သက္သက္ပဲ ျပန္လာသူမ်ားကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ေနမိျခင္းပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ တိုင္းျပည္ကို ဒီမိုကေရစီစနစ္ႏွင့္ အသြင္ကူးေျပာင္းဆဲကာလမွာ တုိင္းျပည္စီးပြားေရးအတြက္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံလုိသူ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားႏွင့္ အိပ္က္စ္ျမန္မာ (ex-Myanmar)မ်ားပါ တိုင္းျပည္ကို ေရာက္လာၾကတယ္ဆိုေတာ့ တိုင္းျပည္ကို ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲမ်ားအတြက္ အင္းအား သစ္မ်ား ျဖစ္လာႏိုင္ျခင္းပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာျပည္ကို အလည္ျပန္လာရင္း အေျခအေနကို သုံးသပ္မိလို႔ ျမန္မာျပည္မွာ ျပန္ၿပီး စီးပြားးလုပ္ကိုင္လိုတဲ့ တခ်ဳ႔ိ ex-Myanmar မ်ားကို ေတြ႔ရေတာ့ ၀မ္းသာမိတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ျခင္းပါ။

            သို႔ေသာ္ တစ္ခုေတာ့ ႀကိဳတင္ၿပီးမွာထားပါရေစ။ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာတဲ့အခါ ယခုေလာေလာဆယ္ အင္မီဂေရးရွင္း (immigration) ဌာနမွ ထတ္ျပန္ထားတဲ့မူအရ အိက္က္စ္ျမန္မာ (ex-Myanmar) မ်ားအတြက္ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာတဲ့အခါ (ယခုစာ ေရးသားေနခ်ိန္အထိ) အရုိက္ဗယ္ဗီဇာ (Arrival Visa) ကို ေလဆိပ္မွာ ထုတ္မေပးေသးေၾကာင္း၊ ဆိုလိုတာက ေလဆိပ္မွာ အရိုက္ဗယ္ဗီဇာကို အိက္က္စ္ျမန္မာမ်ားအတြက္ မရႏိုင္ေၾကာင္း သိထားေစလိုရင္းပါ။ ေျပာခ်င္တာက ျမန္မာျပည္ကို ျပန္မလာခင္တည္းက သက္ဆိုင္ရာသံရုံးမွ ျပည္၀င္ခြင့္ဗီဇာကို ႀကဳိတင္ေလွ်ာက္ထားခဲ့ၾကဖို႔ပါ။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုႀကိဳတင္ေျပာထားရသလဲဆိုရင္ ေလယဥ္ကြင္းေရာက္မွ အရုိက္ဗယ္ဗီဇာကို ထုတ္မေပးရေကာင္းလားလို႔ ေရႊစိတ္ေတာ္မ်ား ညဳိမွာစိုးလို႔ပါ။

            ေရႊစိတ္ေတာ္ညဳိရုံမွ်ေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ မေျပာလိုေသးပါ။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကိုေတာ့ အရုိက္ဗယ္ဗီဇာ ေပးၿပီး၊ ex-Myanmar ေတြကိုေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ဗီဇာမေပးႏိုင္ရသလဲဆိုတဲ့ အေမးမ်ဳိးေတြနဲ႔  ကြန္ပလိန္းေတြ တက္ၿပီး အမ်ားေရွ႔မွာ ေဒါသတရားေတြ ေပါက္ကြဲသြားခဲ့ရင္ ႏိုင္ငံႀကီးသားဆိုတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိခိုက္သြား ႏိုင္လို႔ပါ။ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားမွာေတာ့ အာဏာေဒသနာေတာ္မ်ဳိးျဖစ္ေနခဲ့ရင္ (ဥပမာ ၀ိနည္းေဒသနာေတာ္ မ်ဳိးမွာ) ဒီအတိုင္းပဲမွတ္ပါလို႔ ေျဖဆိုလိုက္ျခင္းပါ။ ဒါကို ၀ါသနာျဖစ္ေနလို႔ အျပစ္တင္လိုတဲ့အျမင္ႏွင့္ အျပစ္ တင္မယ္ဆိုရင္လဲ တင္ရုံပါပဲ။ တို႔က ေရႊျမန္မာျပည္ဖြားေတြပဲ ဘာပဲ၊ ညာပဲနဲ႔ဆိုရင္ အနည္းဆုံးေတာ့ စိတ္ပမ္း ကုိယ္ပမ္းျဖစ္သြားမွာ စိုးလို႔ပါ။

            စာေရးသူကေတာ့ အမ်ားေတြးသလို မေတြးခ်င္ပါ။ စာေရးသူ ေတြးမိတာက ျမန္မာေတြအတြက္ ကုိယ့္ႏိုင္ငံကို ျပန္မလာခင္ကတည္းက ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို တစ္နည္းမဟုတ္၊ တစ္နည္းနည္းျဖင့္  ေက်းဇူးျပဳ ခြင့္ရတာ ၀မ္းသာစရာတစ္မ်ဳိးပဲလို႔ ၿပဳံးၿပဳံးေလး ေတြးမိမွာပါ။ ဂြ်န္ကေနဒီရဲ့ စကားေလးကို ဒီေနရာမွာ ဆက္စပ္ေတြးယူမယ္ဆိုရင္ေတာ့ - “တိုင္းျပည္က ငါ့အတြက္ ဘာလုပ္ၿပီးၿပီလဲ မေမးနဲ႔ ငါက တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာလုပ္ၿပီးၿပီလဲ ေမးပါ”ဆိုတဲ့ စကားေလးကို အမွတ္ရေနမိလို႔ပါ။ အခုလို ၾကည္ၾကည္ျဇဳျဖဴနဲ႔ (တခ်ဳိ႔လည္း မၾကည့္မျဖဴနဲ႔) ျမန္မာျပည္ကို ျပန္မလာခင္ကတည္းက ဗီဇာေလွ်ာက္ၿပီး တိုိင္းျပည္အတြက္ အု႒္တစ္ခ်ပ္၊ သဲတစ္ပြင့္အေနမ်ဳိးႏွင့္ ျပန္လည္ေက်းဇူးျပဳႏိုင္တယ္ဆိုတာ နည္းတဲ့အခြင့္ထူးမ်ဳိးမွမဟုတ္တာ။ ဘာပဲျဖစ္ ျဖစ္ေလ တကယ္လို႔မ်ား အခုလို ေစတနာစကားႏွင့္ေရးတဲ့ ဒီလိုအေရးအသားမ်ဳိးေၾကာင့္ သင့္ေဒါသကို ႏိွုးဆြေပးလိုက္သလို ျဖစ္ေနခဲ့မိရင္ စာေရးသူအား နားလည္ေပးႏိုင္ဖို႔ပါ။ 

            ေလဆိပ္ကအတြက္ ေလဆိပ္ရဲ့ ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွာရွိတဲ့ အနည္းငယ္စိမ္းလန္းေနေသးတဲ့ သစ္ပင္မ်ား ရွိရာသို႔ ကားမွန္ျပဴတင္းမွ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ေတာစပ္ထဲရွိ သစ္ပင္တစ္ပင္ေပၚမွ ပ်ံ၀ဲလာတဲ့ ငွက္ခါးတစ္ေကာင္ကို အမွတ္မထင္ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ … ။ စိတ္ထဲမွာ ၿပဳံးမိတယ္။ “ပ်ံေလတဲ့ငွက္ခါး နားမွသိမယ္” ဆိုတဲ့ ျမန္မာတို႔ ညႊန္ဆိုျပဳထားတဲ့့ ဆိုရုိးစကားေလးတစ္ခုကို အမွတ္မထင္ သတိရမိလို႔ပါ။ အပ်ံအနား ကၽြမ္းက်င္လွတဲ့ ငွက္ခါးလို ငွက္မ်ဳိးကို ငွက္မုဆိုးတို႔ရဲ့  ႀကဳံး၀ါးသံကို ပညာရွင္မ်ားက ေလာက ျဖစ္ပ်က္ပုံႏွင့္ ႏွုိင္းခိုင္းၿပီး ေျပာဆိုထားတဲ့ စကားမ်ဳိးပါ။ မိမိအေပၚမွာ မလိမ္တစ္ပတ္ လုပ္သြားတဲ့သူကို ရွာလို႔မေတြ႔ႏိုင္ေသးတဲ့အခါမ်ဳးိေတြ၊ ဖမ္းလို႔မမိႏိုင္ေသးတဲ့အခါမ်ဳိးေတြမွာ “ပ်ံေလတဲ့ငွက္ခါး နားမွသိမယ္” ရယ္လုိ႔ ႀကဳံး၀ါးတတ္ၾကျခင္းပါ။  

            တစ္ခ်ိန္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူ႔အခြင့္ေရးေတြ ေပ်ာက္ဆုံးေနလို႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူ စစ္အစိုးရအေပၚမွာ မေက်နပ္ႏိုင္လို႔ ျပည္တြင္းျပည္ပ ျမန္မာေတြစုေပါင္းၿပီး ဒီမိုကေရစနစ္အတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတာကို မွတ္မိ ၾကမွာပါ။ စနစ္ဆိုးတစ္ခုကို ဖယ္ရွာၿပီး ဒီမိုကေရစီစနစ္ႏွင့္ အစားထိုးက်င့္သုံးႏုိင္ေအာင္ တိုက္ပြဲေခၚသံေတြ၊ တိုက္ပြဲေအာ္သံေတြကို ၾကားေယာင္ေနမိၾကမွာပါ။ အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့အလုပ္ေတြကို အတူပူေပါင္းၿပီး လုပ္ႏိုင္ၾကဖို႔ ျပင္သင္တဲ့စိတ္ေတြကို ျပင္ၾကဖို႔ လိုမယ္ထင္လို႔ပါ။ ေသြးစည္း ညီညြတ္တဲ့ ျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြႏွင့္ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားရဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကို အတိုက္အခံသေဘာမ်ဳိးႏွင့္ ဆက္လက္ ရပ္တည္မယ္ဆိုရင္ ေပးဆက္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြအတြက္ ႏွေျမာမိလို႔ပါ။ တုိင္းျပည္အတြက္၊ ျပည္သူျပည္သား ေတြအတြက္၊ အမ်ဳိး ဘာသာ သာသနာေတာ္အတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ ေတြကို ျပန္လည္္ တြက္ၾကည့္ မယ္ဆိုရင္ ၁၉၆၂-ခုႏွစ္ကစတင္ၿပီး၊ ၂၀၁၂-ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလေရြးေကာက္ပြဲအထိ ေရတြက္ခဲ့မယ္ဆိုလွ်င္ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ဆိုတာ နည္းတဲ့အခ်ိန္ေတြမွ မဟုတ္တာ။ အခ်ိန္ဆိုတာ တန္းဖိုးထားတတ္ သူေတြအတြက္ ျပန္လည္၀ယ္ယူလို႔ မရႏုိင္လို႔ပါ။

            ဟိုေခတ္၊ ဟုိအခ်ိန္အခါမ်ဳိးက အတိုက္အခံျပဳလုပ္ရတာဟာ သိပ္ကို အဓိပၸါယ္ရွိေနျခင္းပါ။ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပမွာရွိတဲ့ (ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားပါအ၀င္) ျပည္

သူ၊ ျပည္သားေတြဟာ မိမိတို႔က အတိုက္ခံေတြပါဆို တာကို ေပၚလြင္ထင္ရွားႏိုင္ေစရန္ ရဲရဲေတာက္ အားမာန္ေတြႏွင့္ စစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္တဲ့ စာတမ္းေတြကို မိမိတို႔ရဲ့ ေက်ာျပင္ေတြမွာျဖစ္ေစ၊ သို႔မဟုတ္ ရင္ဘတ္မွာျဖစ္ေစ ခ်ိတ္ဆြဲျပၾကခဲ့ၾကတာေတြ၊ သို႔မဟုတ္ နဖူးမွာျဖစ္ေစ တင္းက်ပ္ေနေအာင္ စည္းထားၿပီး တိုက္ပြဲေခၚသံေတြအေနနဲ႔ ေကၽြးေၾကာ္ခဲ့ၾကတဲ့အသံေတြကို တဖန္နားစြင့္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ယခုအခ်ိန္အထိ ၾကားေယာင္ေနမိၾကမွာပါ။ “စစ္အာဏာရွင္မ်ား က်ရွုံးပါေစ၊ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ေပၚထြန္းပါေစ” တဲ့။ ဆႏၵေတြ ျပင္းထန္စြာႏွင့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြ ညီညီညြတ္ညြတ္ႏွင့္ တစ္စိုက္စုိက္မတ္မတ္ႏွင့္ ေတာင္းဆိုလာခဲ့ၾကလို႔ ယေန႔ျမန္မာ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး၌ ဒီမိုကေရစီ တံခါးႀကီးကို ဖြင့္ထားႏိုင္ခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္နီးနီး ရွိခဲ့ၿပီ။ ဒီမိုကေရစီတံခါးႀကီးကို ဖြင့္ထားျခင္းဟာ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို ျမတ္ႏုိးသူတိုင္း ၀င္ႏိုင္ထြက္ႏိုင္ေစဖို႔ ျပည္သူမ်ားဆႏၵႏွင့္ ျပည္သူေတြ ဖြင့္ထားခဲ့ၾကတာပါ။  

            ဒီေတာ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကတဲ့ ရဟန္းရွင္လူမ်ားကို သတိရေစခ်င္တာက အခ်ိန္ ေတြဟာ  ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီ။ အရြယ္ေတြလည္း အိုမင္းခဲ့ၿပီ။ အခ်ိန္ေတြ ေျပာင္းလဲလာသည္ႏွင့္အမွ်၊ အရြယ္ေတြ အိုမင္းလာသည္ႏွင့္အမွ် စိတ္ေနစိတ္ထားမ်ာကိုလည္း ေျပာင္းလဲသင့္ၿပီ။ ေျပာင္းလဲသင့္တဲ့ အရာမ်ဳိးေတြ၌ြ ေျပာင္းလဲႏိုင္ျခင္းသည္ ေအာင္ျမင္မွုတစ္မ်ဳိးဟု ဆိုႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ေျပာင္းလဲသင့့္တဲ့အရာကို (သို႔မဟုတ္) သဘာ၀တရားကို ဆန္႔က်င္ဘက္ျပဳလွ်က္ မေျပာင္းလဲပဲ ဆုပ္ကိုင္ၿမဲ ဆုပ္ကိုင္ထားၾကမည္ဆိုလွ်င္ ဇာတ္ေတာ္ ထဲက လူတစ္ေယာက္လို ပညာရွိမ်ား ကဲ့ရဲ့ဖြယ္ (သို႔မဟုတ္) အမ်ားအတြက္ ရယ္ဖြယ္ရာမ်ား ျဖစ္သြားႏုိင္ျခင္းပါ။

            ဇာတ္ေတာ္ထဲမွာ - တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ဟာ စီးပြားရွာဖို႔ ရြာကထြက္လာ ခဲ့ၾကတယ္။ ခရီးအေတာ္အတန္ သြားၿပီးချဲ့ၾကတဲ့အခါမွာ ရြာပ်က္ႀကီးတစ္ရြာကုိ ေရာက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ရြာပ်က္ ႀကီးထဲ၀င္ၿပီး ဟုိဟိုဒီဒီ ၾကည့္ၾကေတာ့ အ၀တ္ရက္လို႔ ရႏုိင္တဲ့ ခ်ည္ထုပ္ေတြကို ေတြ႔ၾကရတယ္။ ဒီအခါမွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ဟာ ၀မ္းသာအားရႏွင့္ ခ်ည္ထုပ္ေတြကို ထမ္းၿပီး ခရီးထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ခရီးအေတာ္ အတန္ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကတဲ့အခါ ေနာက္ထပ္ရြာပ်က္ႀကီးတစ္ရြာကို ေရာက္ခဲ့ၾကျပန္တယ္။ အဲဒီရြာပ်က္ႀကီးထဲမွာ  ခ်ဳပ္လုပ္ၿပီး အ၀တ္အထည္ေတြကို ေတြ႔ၾကရျပန္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ထဲက ပထမလူျဖစ္တဲ့ တစ္ေယာက္လူက ခ်ည္ထုပ္ေတြကို စြန္႔ပစ္ခဲ့ၿပီး၊ အ၀တ္အထည္ေတြကို ထမ္းႏုိင္သမွ် ထမ္းယူခဲ့တယ္။

            သို႔ေသာ္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတဲ့ ဒုတိယလူကေတာ့ - ေဟ့လူ ငါကေတာ့ ဒီခ်ည္ထုတ္ေတြကို အေ၀းႀကီးကေန ထမ္းၿပီးလာရလာတာျဖစ္လို႔ ဘယ္လိုအေၾကာင္းနဲ႔မ ဒီခ်ည္ထုတ္ေတြကို ငါမစြန္႔ႏုိင္ဘူးဆိုၿပီး ခ်ည္ထုပ္ေတြကိုပဲ ဆက္လက္ထမ္းယူလာခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကျပန္ရာ တစ္ေနရာ ေရာက္ျပန္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ရြာပ်က္ႀကီးတစ္ရြာကို ေတြ႔ၾကရျပန္တယ္။ အဲဒီရြာပ်က္ႀကီးထဲကို၀င္ၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္ၾကတဲ့အခါ ရတနာမ်ဳိးစံုပါ၀င္တဲ့ ျပန္က်ဲေနတဲ့ေရႊေတြကို ေတြ႔ၾကရျပန္တယ္။ ပထမလူက အ၀တ္အထည္ ေတြကို စြန္႔ၿပီး ရတနာမ်ဳိးစုံပါတဲ႔ ေရႊထည္ပစၥည္းေတြကို အထုတစ္ခုမွာထည့္ၿပီး ႏိုင္သမွ်ထမ္းယူလာခဲ့တယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း ေရႊထည္ပစၥည္းေတြကို ႏိုင္သမွ်ထမ္းယူလာဖို႔ တုိက္တြန္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔သူငယ္ ခ်င္းက လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး ထမ္းလာၿပီးမွ အခုၾကမွေတာ့ မစြန္႔လြတ္ႏုိင္ဘူးဆိုၿပီး ေရႊထည္ပစၥည္းေတြကို မယူပဲ ခ်ည္ထုပ္ႀကီးကိုပဲ ဆက္လက္ထမ္းယူလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးအိမ္ျပန္ေရာက္ၾကတဲ့အခါ ေရႊထည္ပစၥည္း ေတြကို ထမ္းလာတဲ့ပထမလူဟာ ခ်မ္းသားသြားၿပီး၊ ခ်ည္ထုပ္ေတြကို ထမ္းယူလာတဲ့ ဒုတိယလူကိုေတာ့ သားမယားေတြရဲ့ ျပစ္တင္ကဲ့ရဲမွဳကို မ်ားစြာခံရၿပီး ဆက္လက္ၿပီး ဆင္းရဲၿမဲ ဆင္းရဲေနခဲ့တယ္။

            မွားယြင္းတဲ့ အယူအစြဲမ်ဳိးဆိုတာ ေျပာင္းသင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ မေျပာင္းလဲႏိုင္ဘဲ ဆက္လက္ဆုပ္ကိုင္ ထားမယ္ဆိုရင္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေနာင္တတရားမ်ား ရမိတတ္ေၾကာင္း ဇာတ္ေတာ္က ျပည္သူမ်ားအား သိေစလိုရင္းပါ။ ပညာရွိ သတိျဖစ္ခဲမို႔ သတိတရားမ်ား ထားႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။

            တစ္ခ်ိန္က ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို ဒီမိုကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းႏိုင္ဖို႔ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ မင္းကိုႏိုင္ဦးေဆာင္တဲ့ (ဂဂ) မ်ဳိးဆက္သစ္ေက်ာင္းသားေခါင္ေဆာင္မ်ား၊ ဒီမိုကေရစီ လိုလားတဲ့ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူမ်ားအားလုံးဟာ အတူပူေပါင္းၿပီး ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးအတြက္ မိုင္ေပါင္း မ်ားစြာ ရွည္လွ်ားလွတဲ့ ခရီးရွည္ႀကီးကို ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေန႔ဒီခ်ိန္မွာ ျပည့္သူေတြရဲ့ ႀကီးမားတဲ့ ဆႏၵႏွင့္ အားထုတ္ခဲ့ၾကလို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးဟာ ဒီမိုကေရစီ လမ္းေက်ာင္းေပၚကို ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ိန္က အတိုက္အခံဘက္မွာ ရပ္တည္ၿပီး၊ အတိုက္အခံစကားေတြကို တစိုက္မတ္မတ္ ေျပာဆိုေနၾကတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ (၈၈)မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြႏွင့္ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူေတြဟာ ဒီမိုကေရစီ အလံေတာ္ေအာက္မွာ ဒီမိုကေရစီ သစၥာဓိ႒ာန္မ်ားကို သံၿပိဳင္ညီညာ ရြတ္ဆိုေနၾက တဲ့အခ်ိန္မွာ … ။

            တခ်ဳိ႔တခ်ဳိ႔ေသာ အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာ တန္ဖိုးႀကီးလွတဲ့ မိမိတို႔ရဲ့စြမ္းအားေတြကို တိုင္းက်ဳိး ျပည္က်ဳိး၊ ျပည့္သူအက်ဳိးကုိ မွ်ေ၀ေပးျခင္းမျပဳႏိုင္ဘဲ စစ္အစိုးရကို အတိုက္အခံျပဳခဲ့သကဲ့သို ဒီမိုကေရစီ အစိုးရကိုလည္း ဆက္လက္၍ အတိုက္အခံျပဳေနျခင္းဟာ သင့္ေတာ္၊ မေတာ္၊ နည္းလမ္းမွန္ မမွန္၊ စဥ္းစားႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။ မိမိတို႔ေတာင္းဆိုခဲ့ေသာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္၊ တိုးတက္ႏိုင္ေအာင္ ျပဳလုပ္ၾကရမဲ့အစား တဖက္ေစာင္းနင္းခ်ည္း ဘယ္လို စနစ္ပဲလာလာ တုိ႔ကေတာ့ အတိုက္အခံျပဳမဲ့ဘက္မွာပဲ ရွိေနမွာပဲဆိုတဲ့ စြဲၿမဲေသာသႏၷိ႒ာန္မ်ား ခ်မွတ္ထားခဲ့ေလေရာ့သလားလို႔ ေတြထင္လာမိျခင္းပါ။ 

            ေလွ်ာက္လွမ္းသင့္ေသာ လမ္းကို မေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ျခင္းဟာ မ်က္စိလည္ လွမ္းမွားသြားျခင္းမ်ဳိးေလာ၊ သို႔မဟုတ္ ဇာတ္ေတာ္ထဲက ခ်ည္ထုတ္ကို ဆက္လက္ထမ္းလာသူရဲ့ အေတြးေခၚကို ႀကဳိက္ႏွစ္သက္၍ အေတြးအေခၚေဟာင္းမ်ားကို ဆက္လက္ က်င့္သုံးေနျခင္းမ်ဳိးေလာ ေ၀ခဲြ၍ မရႏိုင္ေတာ့ပါ။ ̏ပ်ံေလတဲ့ငွင္ခါး နားခါမွသိမယ္˝ ဆိုတာဟာ သူနားတဲ့အခါမွာ သူရဲ့သရုပ္သကန္မ်ားကို ေပၚလြင္လာတာေၾကာင့္ သူဘယ္လဲ ဆိုတာ သိလာရျခင္းမ်ဳိးဟုလည္း ေျပာဆိုႏိုင္ ျခင္းပါ။ ဘယ္အစိုးရပဲတက္တက္ အတုိက္အခံခ်ည္း ျပဳလုပ္ေနျခင္းဟာ သူတို႔ရဲ့ေပၚလစီမ်ား ျဖစ္ေနေလေရာ့ သလားဆိုတာ ခြဲျခားမသိႏိုိုင္ေတာ့ပါ။  

            ကံရဲ့နိယာမတရားသေဘာတစ္ခုမွာ ေစတနာမွန္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့အမွုကိစၥတိုင္းမွာ စစ္မွန္တဲ့ ေစတနာရဲ့ အက်ဳိးတရားဆိုတာ မလြဲမေသြ ျဖစ္ေပၚလာျခင္းပါ။ တုိင္းျပည္အတြက္ ေစတနာမွန္ႏွင့္ တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့သူတိုင္း အတြက္ တိုင္းျပည္က ထိုသူမ်ားအား ေႏြးေထြးစြာျဖင့္ လက္ကမ္းႀကဳိဆိုလွ်က္ရွိေနျခင္းပါ။ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံမ်ဳိး ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္ဖို႔ စစ္မွႏ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီစနည္းမ်ားကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ေဖၚထုတ္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာဟာ တိုင္းျပည္တြင္းမွာ ေနသူမ်ား (ျပည္ပမွာေနသူမ်ားလည္းပါ၀င္) အားလုံးရဲ့ တာ၀န္ဆိုတာ သိနားလည္ ထားႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။ ခ်မ္းသာစြာ အိပ္စက္ႏုိင္ၾကပါေစ။  

ေဒါက္တာဓမၼပိယ (ITBMU)
 မုိးမခ